Najgorsze chyba w tym jest, że ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego co Pani napisała, wiem, że to święta racja. Że ta bezwarunkowa miłość rodziców jest czymś nadzwyczajnym i jedynym w swoim rodzaju. Że ta (nad)opiekuńczość, tworzenie klosza etc. to wszystko dla dobra dziecka. Tylko, że nie zawsze zdawanie sobie sprawy z dobrych intencji takich zachowań jest dzieciom, niezależnie chyba od tego czy mają naście lat, czy dwadzieścia parę, na rękę.
Jestem też w stanie zrozumieć radość z ponownego mieszkania z rodzicami, o której Pani pisze.
To wszystko jest dla mnie logiczne, ale zarazem jakoś się nie składa...gdzieś na razie uwiera.
A może, jak ze wszystkim, trzeba doświadczyć braku tego rodzicielskiego muru 24h na dobę, żeby go właściwie docenić. Pewnie tak. Bo na razie nie pierwszy plan pchają się uczucia skrępowania, czy pewnego rodzaju osaczenia. No i jak tu pogodzić racjonalną wiedzę z emocjami chwili...?
Pani Krysiu,
dziękuję za Pani odpowiedź. Jest Pani niesamowita. I to nie jest 'niezasłużony komplement', tylko fakt. Może być nawet autentyczny
Wchodząc tu teraz chciałam usunąć te moje wczorajsze smęty. Miałam wyrzuty sumienia, że zawracam Pani głowę swoimi przemyśleniami i tylko zabieram czas, jakby nie miała Pani nic ciekawszego do roboty. A tu proszę, nie zdążyłam i teraz się cieszę, że tego nie zrobiłam 
A teraz zadzwonię do mamy i jej powiem, że wszystko rozumiem, ale przecież pomarudzić muszę
Pozdrawiam Panią bardzo bardzo,
N.
